Meer titicaca en Colca canyon

De laatste avond in La Paz ben ik ziek geworden. De details bespaar ik jullie, maar het was niet fijn. Gelukkig hoefde we maar 4u met de bus naar Copacabana, naar het Titicaca meer. Daar aangekomen voelde ik me nog steeds rot en is Jim alleen op onderzoek uit gegaan. Ik vond het vooral erg toeristisch en geen bal aan. Maar Jim zijn foto's zijn erg mooi en hij vond het jammer dat we gelijk door gingen naar Puno in Peru. Dit ligt aan de andere kant van het meer en is minder toeristisch, of eigenlijk gewoon groter en gebouwd voor de mensen die er wonen ipv voor de toeristen. En het ligt ook aan het meer maar dan de Peru kant.
We konden helaas weinig zien want we hadden dingen verkeerd gepland. Dus die middag zaten we weer in de bus naar arequipa. We gingen met Cruz del sur. En je word bijna minder gecontroleerd op het vliegveld. We stonden er versteld van.
De reis was mooi tot het donker werd. Bij deze grens overgang is de klok weer een uur naar achteren gegaan en het word om half 6 al donker. Veels te vroeg vinden wij. Maar weinig aan te doen.
Arequipa is een mooie stad met witte gebouwen en het heeft veel Vega restaurants! Dus wij blij! Ook ligt het dichtbij de colca canyon. Jim wou graag een trekking doen en ik was er een beetje huiverig voor. Maar we gingen toch.
Het was toch eng! Ik word denk ik nooit berg beklimmer. En ik ben gewoon erg Hollands dat ik van platte landschap hou ;) Maar we moesten eerst 4u naar beneden wandelen en we daalde van 3500m naar 1500m. Daarna nog 12 km wandelen, in de oasis overnachten en om 5u in het donker begin je de berg weer te beklimmen. Eitje zou je denken...
Nou, ook vond het dood eng! Zelfs zo eng om in het donker omhoog te klimmen dat ik ben omgedraaid na een kleine zenuw inzinking en de ezel naar boven heb genomen! Wat ook eng was en eigenlijk wou ik liever lopen. Maar goed...
Het uitzicht in de canyon was wel gigantisch mooi en we zagen overal kondors. Het was bijna magisch! Behalve dat lopen was het erg fijn.
Alleen was ik nu bang voor de trekking die we gaan doen rond machu picchu. Zou dat ook het zo heftig zijn?! (Spoiler, het viel mee)
Ik had gewoon mijn dag niet, want toen Jim en ik gingen avond eten, brachten ze binnen 20min zijn gevulde paprika en mijn burger duurde maar en duurde maar.. Was het gas op in het restaurant en duurde het nog even voordat ik mijn eten zou krijgen.... Maar ze kon wel een salade maken of rijst in de magnetron.. Toen Jim zijn eten op had zijn we weg gegaan en heb ik een broodje ei gehaald voor tiende van de prijs van de burger.
Maar ik wou gewoon iets anders dan ei!! Dat is het enige Vega wat je krijgt bij tours omdat het makkelijk is... Zucht

Potosi, Sucre en La Paz

We reden weg uit Uyuni en zagen de donkere wolken al hangen boven de bergen. Onweer flitste eruit en we moesten 4u op deze weg naar Potosi.

De rit was hels en ik vond het heel erg eng in de onweersbui. Gelukkig kwamen we veilig aan op de plaats van bestemming en gingen we op zoek naar ons hostel. We namen een taxi die ons 15 bolivianos koste, wat hetzelfde is als 2 euro. De rough guide zei dat het 30 min lopen was en we waren nog niet helemaal gewend aan 4100m. Na 15 min zigzaggend door het stadje kwamen we bij onze straat aan en waren Jim en ik moe van de 3 dagen tour die we net gedaan hadden, het hielp ook niet dat het al 10u savonds was en dat de hoogte je compleet moe maakt.

De volgende ochtend wou ik uitslapen! We gingen pas laat op stap en liepen door allerlei kleine straatjes naar de markt. Onderweg hadden we een mijn tour geboekt en op de markt zagen we alleen maar vlees en we hadden een beetje honger. De magische appel was een vegetarisch eettentje in Potosi (manzana magica) maar het was zondag en hij was dicht.

Na nog wat meer wandelen kwamen we op een plaza waar vrouwtjes empanadas verkochten. Maar zo heten ze niet! Saltenas! Nadat we beide zo'n pasteitje over onze kleding hadden gesmeerd (iemand mocht wel vertellen dat er veel vocht in zat) namen we er nog eentje en gingen snel naar het hostel om de vlekken uit onze kleding te wassen en van Jims camera. Het was ook weer begonnen met regenen, dus dit was niet een heel erg excuus om weer naar de kamer te gaan.

In de avond gingen we uiteten van 2 Engelse in een klein luxe restaurant en kregen we als vega's tortilla met groentes en patat. Op zich niet erg, maar we hadden de hele tijd al tortilla gegeten en waren op zoek naar wat meer Boliviaans eten. Maar we eten nog steeds geen vlees, dus llama is geen optie.

De volgende dag stonden we vroeg op om naar de zilver mijn te gaan. Dit was de engste tour die ik had gedaan. Tenmisnte.. Het was kruipen door kleine gangetjes en dat is op zich niet erg, maar om gelijk een halve mudmaster te doen met over houten balken heen te kruipen en naar beneden te glijden om de mijnwerkers te zien werken, gaf mij een kleine zenuwinzinking. Nogmaals tenminste... we moesten ook weer dezelfde weg omhoog. Half hyperventilerend in het pikke donker kom je boven aan en het was warm!! WARM!! Buiten is de temperatuur nog geen 15 graden, maar lekker in het zonnetje. Binnen is het 30 graden en je moet een compleet pak aan en een masker op voor het fijnstof. Op zich viel het wel mee, behalve het klouteren, maar dat je ziet hoe de mijnwerkers nog steeds daar werken heb ik er groot respect voor!

Nog onder het stof gingen Jim en ik verder naar Sucre, de hoofdstad van Bolivia. We gleden af naar een luxe 3700m en het warme weer was erg aangenaam. Sucre heeft mooie witte gebouwen en het voelt erg rijk. Weer kwamen we laat aan en gingen direct naar het hostel. Ik had mijn knie verdraaid in de mijn dus echt bergje op en bergje af ging niet zo. Dus als hinkelend gingen we naar de supermarkt!

Het heerlijke aan Sucre was, dat we telkens weer mensen van de Uyuni tour tegen kwamen. En we een Nederlands restaurant tegen kwamen met vega opties!! En Stroopwafels! Al viel die tegen. Jim had een quinoa burger en ik een heerlijke pompoensoep met kokos. We zouden namelijk weer deze dag onderweg gaan naar La Paz in een nachtbus.

Helaas had ons hostel ons compleet geripped met de bus. We dachten een goede organisatie te hebben en bleken we geboekt te zijn in een bus die geen eens referenties had. Plus we zouden om 5u vertrekken en het hostel had gezegd dat er geen plek was op de 7u bus, dat betekend ook 2u eerder aankomen in La Paz (het is 12u rijden, reken zelf maar hoe laat we aankomen). Dus wij boos bellen naar het hostel. Ook omdat we een 33% commissie betaalde voor het ticket! Helaas kon niemand meer wat voor ons doen, want je kan je ticket alleen omboeken 2u voor vertrek. Snert!

Gelukkig kwamen we heelhuids aan in La Paz. Welleens waar om half 6 in de ochtend en de temperatuur van rond het vriespunt. Dus als echte hobo's hebben we onze slaapzak gepakt en zijn heel dicht tegen elkaar aan de wifi gaan misbruiken op de terminal. Ik had met onze host afgesproken dat we rond half 8 er zouden zijn en wou zijn nachtrust niet verstoren. Dan maar 90 min kou lijden.

La Paz is een erg mooie stad. El Alto, dat is een andere stad maar ligt net als Leidsche rijn tegen de stad aan. We kwamen er ook achter dat er nieuwe kabelbanen waren. Dus Jim helemaal blij! Hij houd van steden in de hoogte.

La Paz is een grootste stad met 1,1 miljoen inwoners en met El Alto erbij zit het op 1,5 miljoen. Het heeft grote boulevards die alleen op zondag auto vrij zijn. Dus je stikt bijna als je op een doordeweekse dag erdoorheen loopt van de vieze smog.

Met frisse moed gingen we de stad in om op zoek te gaan naar de Death Road tour voor Jim en een Tiwinaku tour voor mij. Ik had er geen zin in om anderhalf uur, 60km af te leggen op de meest gevaarlijke weg ooit. Al is er sinds 2006 maar 14 doden geweest, van mensen die de tour deden en waarschijnlijk rare selfies gingen maken, het staat niet op mijn lijstje van dingen die ik per se wil doen. Maar Jim wel. Toen we de stad aan het door waggelen waren op zoek naar mijn tour werd het steeds grijzer en donkerder. Bij aankomst op de bus terminal, barste het los en waren we er weer gestrand in de kou. Gelukkig hebben ze wifi.

De dag erna ging Jim heel vroeg weg en kon ik nog 2u uitslapen. Blijkbaar was de weg naar het station niet erg goed begaanbaar en was ik niet de enige die naar het de stad wou. En stond ik vast. Normaal doe je er 40 min over om er te komen, ik deed er anderhalf uur over waarvan 15 min heuvel op snel gewandeld (zit hier op 3800m, wandelen is goed te doen, rennen kan bijna niet, nogmaals tenmisnte niet heuvel op).

Ik kwam 10 min te laat aan voor mijn tour. Gelukkig had de gids zich verslapen en werd iedereen een uur te laat opgehaald. De tour was redelijk, al had ik waarschijnlijk te hoge eisen. Tiwanaku is namelijk een pre-inca cultuur waarvan de inca's zelfs niets wisten en ze hadden hier een klein dorp gevonden met allerlei ornamenten en paaseilandachtige standbeelden. Ze gebruikte al vele manieren die veel technologischer waren dan de Inca's ze gebruikten. Het was dus erg interessant, alleen veels te duur voor een half dagje, te late gids en dat soort dingen.

 

Ik vroeg op de terugweg of ik naar de grootste markt in Zuid Amerika mocht, aangezien we erlangs kwamen. Het was een chaotische rommel en alles werd verkocht! Van llama foetussen (die gebruiken ze voor offeringen, nog steeds) tot tweede hands schoenen. Deze markt in El Alto is er maar 2 dagen per week op donderdag en vrijdag. Ik raakte een klein beetje verdwaald op de markt en kwam gelukkig snel weer op de goede weg tussen alle heksen gespuis en nam ik de Rode kabelbaan naar beneden in La Paz. En ging ik weer terug naar onze host.

Jim had de Death Road overleefd en hij vond het geweldig. En ik was blij dat ik niet mee hoefde.

Vandaag gingen we alle kabelbanen doen in La Paz. Onze host woont redelijk dichtbij de groene en nadat we een kleine lunch hadden gegeten gingen we op stap. Jim vond het geweldig! Vloog tegen de ramen op in de kleine kabine en nam de meest geweldige foto's.
Met de gele kwamen we in El Alto terecht en liepen zo'n 40 min naar de rode lijn en kwamen erachter dat op vrijdag er ook nog markt was, maar eerder een groente markt. Het voelde niet erg goed om er te lopen en foto's te maken en we waren ook de enige toeristen daar. Gelukkig wouden een paar mensen wel met ons kletsen wat het weer leuk voor ons maakte.

 

Met de rode lijn gingen we naar beneden en genoten we van een dagje zon!!! Het verschil tussen de dagen was maar 20 graden volgens de termometer buiten de bus terminal (ja, we waren er weer).

Morgen gaan we naar Lake Titicaca en is onze laatste dag Bolivia aangebroken! Ahhhh

Uyuni

We werden vroeg opgehaald om daarna met alle toeristen in de reis te staan voor de grens overgang naar Bolivia. Volgens mij waren het er wel 150 of meer, dus hier voelde ik weer eens hoe niet speciaal deze reis zou zijn: #gringatrail
Gelukkig ging de organisatie waar wij mee gingen een andere route (waarschijnlijk 10km anders dan de andere tours, maar het voelde meer alleen op de wereld dan met 150 man dezelfde route te moeten doen die dag, want de dag erna vertrekken waarschijnlijk weer 150 man op deze route).

We klommen gelijk naar een 4000m en even je spullen over te gooien van de ene bus naar de 4x4 truck was al lastig. Compleet geen adem als je alleen als stil stond je thee te drinken. Poeh! Zwaar die hoogtes..
Nadat we weer nieuwe stempels hadden en ontbijt gingen we op pad. We deden eerst 2 meren aan. Waarvan Laguna Verde mij het meest aansprak. Het groene meer. Jammer genoeg waren alle algen die het meer groen maken naar de bodem gezakt doordat het niet genoeg waaide.

We zaten in de auto met 2 Australische meiden, wat leidden tot een dolle boel met veel oude pop liedjes en veel gezang. Onze gids en Jim hadden veel hoofdpijn elke avond.

 

Daarna gingen we nog door het immense landschap, hoge bergen, vele meren, super veel vicuna's en llamas en ineens in een meer flamingo's! Eerst in kleine getalen en gingen we stoppen bij een warmte bron om lekker te gaan zwemmen.

Ook bereikte we het hoogste punt van deze 3 dagen op 5100m nadat we een geiser hadden bekeken. Geiser zelf vond ik niet zo boeiend. Hij spoot namelijk niet. Hij walmde gewoon veel zwavelgas. Maar de bubbelende modderpoelen eromheen waren erg grappig en de sissende gaten in de grond (minuscuul) waren erg leuk.
Na de lunch gingen we naar het laatste activiteit van de dag, het laatste meer. De Jamesi flamigo's  stonden in een rood meer, omdat de algen daar rood waren en ze aten dat. Super vet! Dit was Laguna Colorado. Wat was het een mooi uitgezicht met het groene gras ernaast en de witte plekken in het midden wat Borax was volgens onze gids. En overal spikkels wat flamingo's waren. De jonge flamingo's stonden allemaal wat dichter bij de zijkant van het meer en vonden het niet erg dat er een buslading gringo's foto's aan het maken waren.

Omdat alles veel meer moeite kost waren we na het eten al kapot en gingen de eerste mensen al naar bed. Wij waren de tweede lichting en na 11u slapen nog steeds niet uitgerust wakker worden.
Vandaag deden we nog meer meren aan met nog meer flamingo's, zoveel zelfs dat je bijna flamingo moe ervan werd.
Voordat we gingen lunchen zag ik een klein vosje richting onze 4x4 rennen. Hij keek ons veelbelovend aan en was teleurgesteld dat we hem geen eten gingen geven.. Uhm, wij hadden ook honger en jaag maar voor je eten ;)
Ook zagen we veel viskuña's, een konijnachtige chinchilla die eerder verwant was aan de muis.

Ook deze dag was geweldig en we sliepen in een zout hostel. De muren, tafels en stoelen waren gemaakt van zout!

De laatste dag van de tour gingen we eindelijk naar de uyuni zout vlaktes. Eerst gingen we naar een eiland waar we uitzicht hadden over de vlaktes. Wat een raar gezicht was in het midden van grote leegte. Ook zag je allerlei spiegelingen in de verte en leek het op oases in de verte.

SMILE!!

 

Het had ook geregend dus het zou spiegelde. Dus na een lange foto sessie lieten we de zout vlaktes achter ons en werden we naar de trein kerkhof gebracht in unyuni.
De Dakar komt hier langs en ze hebben het hele dorp in Dakar style gemaakt. Er is zelfs een grote standbeeld ervoor! Het was een fijn klein stadje om te wennen aan Bolivia en de geld automaten werkte er! Whoop whoop!

Op Facebook staan meer foto's, maar het internet is gewoon erg langzaam

Gringo trail

Mijn laatste berichtje was een week geleden. Mijn excuses hiervoor. Ik was erg druk, veel dingen gezien en gedaan en Jim is nu hier in Zuid Amerika! En als mijn laptop aanstaat dan kijken we eerder een film dan dat ik erop een verhaaltje tik.

Ik kwam aan in Salta om 13u met het vliegtuig en Jim's vliegtuig zou een uurtje later landen vanuit Buenos Aires. Het was erg fijn om hem weer te zien en aangezien ik soms complete muren heb opgebouwd na een tijdje geen menselijk contact was ik benieuwd hoe dit zou gaan. Maar ik moet zeggen de tranen sprongen mij een beetje in de ogen toen ik Jim weer zag (gelukkig wel, het zou toch iets zijn als ik echt zo'n ijsbeer zou zijn).

Salta is een mooie koloniale stad in het noorden van Argentinië, omringt door bergen en nog steeds duur, zelfs voor Nederlandse maatstaven. Vooral nu Jim er was en we voor elke maaltijd uiteten gingen. Maar dat mag nu even. De bonensalades komen wel weer later, plus Bolivia is goedkoper!
We vonden een vegetarisch restaurant op Calle de España die, eindelijk, champignons op het menu had! Dus die heb ik heerlijk verorberd! Oh, wat heb ik die gemist. Op 3 mei als ik in NL aankom ga ik eerst 3 kilo portobello 's, champignons en kastanjechampignons verslinden. Ik heb ze echt gemist en ze zijn gewoon erg duur, zo'n klein potje champignons in blik 4 euro!! En mochten Jim en ik NL zat zijn gaan we champignons verbouwen in Argentinië (sorry mamma).

Op dag 2 gingen we op tour naar Humahuaca. Een dorpje noordelijker van Salta in de Andes met mooie kleuren bergen en redelijk moeilijk te bereiken. Het was erg grappig om te zien dat ineens de mensen veranderen en meer de Inca uiterlijk hebben en dat de gekleurde kleden overal verkocht worden. Redelijk stereotyperend. Maar wel tof!
We zijn naar een oud fort gereden, wat was nagebouwd in 1950 en ze hebben het goed gedaan vind ik. Ik had het gevoel dat ik een Inca indiaan was op wacht tot de Spanjaarden kwamen om mij te verjagen.
Verder veel gekleurde landschappen gezien. Plus we hadden geluk! De zon was doorgebroken in de vallei en niet in Salta, daar had het de hele dag geregend!

Daarna gingen we met de bus naar San Pedro de Atacama. 8u met de bus. En de hoogste grensovergang in de wereld. 4100m!! We stonden er een uur te wachten met alle andere Gringa's in een rij en moesten van rij 1  voor exit stempel naar rij 2  voor entree stempel Chile en dan rij 3 om onze bagage te scannen voor fruit en andere dingen die het land niet in mag. Iemand op de bus wou een complete gedroogde cactus meenemen en die kwam volgens mij de bus niet in.
Ook door de hoogte viel er een meisje flauw, ineens was er paniek en lag ze onderuit. Hoogte ziekte is erg naar. Hopelijk ging het beter in San Pedro wat nog steeds op zon 2500m ligt.

In San Pedro wonen maar 15 mensen en de rest zijn restauranthouders, touroperators, gidsen en de toeristen zelf wat het totaal op zo'n 1000 mensen brengt (ok, misschien meer, maar niet veel meer). Het is echt het Thailand van Zuid Amerika. Je komt telkens dezelfde mensen tegen die allemaal hetzelfde gaan doen als jij. De Gringa trail. Die loopt vanaf San Pedro naar het noorden via Bolivia naar Peru (of sommige mensen doen het net in de andere richting). En wij gaan dat ook doen. Iedereen thuis vind het vast hartstikke spannend wat wij nu doen. Maar wij vinden het eigenlijk niet zo leuk om op deze trail te zitten, want sinds wanneer is Zuid Amerika zo gehyped?! Misschien al een tijdje, maar die memo heb ik gemist, hihi. Op zich is het wel leuk om telkens dezelfde mensen te zien en om bij te kletsen als je elkaar na een week weer tegen komt. Het geeft helaas ook steeds dezelfde praatjes zoals: hoe lang reis jij al in Z-Amerika? En wat vond jij het leukste? Dat vind ik weer redelijk vervelend.

San Pedro ligt 10 km van de Maan vallei (alweer) en de Death Valley. Jim en ik hebben een tour ernaar toe gedaan, je kon ook fietsen. Maar op deze hoogte was het al moeilijk om naar de supermarkt te lopen, laat staan 25 km te fietsen in 30 graden met zonkracht hoog (was vast ook niet goed voor Jim zijn toen nog erg lichte huidje. Nu is hij toch al 2x verbrand en krijgt hij een beetje kleur).

De Death Valley is een grappig verhaal over. Er was een Belgische priester die was gezonden om dit deel van Chili te zegenen en zijn Spaans was niet zo goed. Hij had namelijk eerst de Valle de la Luna gezegend daarna kwam hij naar de andere vallei en wou het de Mars vallei noemen, omdat het er rood uitzag en aangezien de maan vallei ernaast lag, maar ipv Martes zei hij Muertes wat dood betekend. Ooops.

Ook San Pedro gingen we na een korte tijd verlaten en gaan we de grens over naar Bolivia om via veel mooie meren naar Uyuni te reizen. Maar dat word mijn volgende blog!

Beestjes deel zoveel!

Iguazu zou een paradijs zijn met allerlei tropische beestjes..

Dat had de Lonely Planet mij verteld.

Dit was jammer genoeg niet heel erg waar..

 

Ik heb wel Cauti's gezien! In grote hoeveelheden! Maar geen miereneters en maar 2 toekans omdat ze per ongeluk nog bij de laatste attractie waren van de watervallen. Waar ik eigenlijk geen zin meer in had omdat ik ervoor 2u in een Disneyachtige rij moest staan in een temperatuur van 32+ en luchtvochtigheid van 10000! Maar toch gedaan en het was erg vet om de laatste attractie te zien!

Iguazu is een grens stadje op een 3 landen punt en het bestaat alleen omdat het een grote toeristische walhalla is. Dus alles heeft hier een speciale prijs. De bus naar het park en het entree zijn voor buitenlanders torenhoog. Maar men betaald het, want het is een super mooie attractie.

 

De eerste dag ging ik naar de Braziliaanse kant. Hier kijk je uit op de Argentijnse kant, waar eigenlijk de watervallen zijn. De rivier de Iguazu dondert hier met liters en liters water van mega hoogtes naar beneden! Alles wat je trouwens extra wou doen, waren tours die heel erg prijzig waren. Dus ik heb ze niet gedaan, ook omdat het gewoon redelijk druk was in het park en je toch geen wilde dieren zou zien. Nu heb ik wel gibbons ver weg gezien in de bomen!



De tweede dag was het goede vrijdag en stond ik in lange rijen aan de Argentijnse kant. Ik was al redelijk sago hiervan, want in Brazilië was het gewoon beter geregeld, de rijen voor de kassa waren overzichtelijk en hier drongen mensen gewoon voor en was het gewoon stom. Ik ging eerst het Macocu trail bewandelen voordat het te druk was. Hier was er mogelijk kans om dieren te zien. Helaas waren er al mega veel mensen voor mij over het pad gestormd met veel lawaai en liep ik nog steeds sago over het 3,5 km pad tot ik bij voet van een kleine waterval aankwam. Er waren hier 5 mensen en het water was heerlijk koud! Ineens waren er ook overal vlinders en was het een klein paradijsje en de bui waar ik in was werd iets minder.

 

Ik moest helaas wel 3,5km weer terug lopen en ging gelijk door naar de trails bij de grote watervallen. Het was hier druk, echt mega druk en er stond een lange rij voor het treintje die je bracht naar de grotste waterval. Maar de uitzichten waren geniaal en het was gewoon super mooi om er te kunnen en mogen zijn!

De grensen opzoeken...

Na het dierenparadijs ben ik onderweg gegaan naar Iguazu. Het is dan nog 800 km naar het noorden en stop ik in 2 andere steden, het is wel in het grensgebied van Argentinië. Ik reisde eerst naar Pasos de los Libre. Een slaperig stadje aan de grens van Brazilië. Waar eigenlijk niets te doen was. Ik was alleen eigenwijs en wou dat zelf ervaren. Maar nadat ik het internet uitgespeeld had en mijn telefoon had laten zwemmen, had ik geen boeken die ik kon lezen (app op telefoon) en was ik te rusteloos om stil te blijven zitten en een film te kijken. De grens over was zonder auto ook niet een optie, want er worden hier in het noorden nogal gehandeld in mensen en je bent zo weg en kwijt. Dus ik mocht nergens heen van mijn host ;) Behalve de stad in.. Paso de lo Libre betekend de Overgang naar de vrijheid, Lonely Planet zei al dat dit het enige mooie aan de stad was, de naam.

Brasil!!!

 

Hier gaat de rivier de Uruguay die Argentinië van Brazilië van elkaar scheid. Wat meer mooie plaatjes geeft. Bij de rivierbed had ik mooie plaatjes geschoten en ineens zie ik een leuk hondje. Hij ziet dat ik kijk en vliegt op mij af! Alsof ik hem eten ga geven ofzo. Hij is erg speels en super lief. Maar eten heb ik niet op zak. Hier lopen een hoop zwervers rond en elke stad breek ik een hartje omdat ik ze niet mee kan nemen.

Ook hoorde ik dat ze op de dinsdag zouden gaan staken en er geen bussen of andere publieke dingen zouden werken. Dus ik moest maandag wel verder naar mijn volgende stad. Dit was Posadas. Mijn host zat vast in Buenos Aires en kon door cancelen van zijn vlucht en de dag erna door de staking mij niet hosten, dus zocht ik een leuk hostel.

Op dinsdag zou echt geen vervoer zijn, dus ik had besloten om naar Paraguay te gaan. Hier worden de twee landen ook gescheiden door een rivier (Parana) en is er een grote brug. Het geluk is hier dat de brug in het midden van het centrum ligt en ik er makkelijk heen kon lopen zonder dat iemand tegen mij zegt dat ik ontvoerd word.. En nadat ik mijn paspoort had laten stempelen , aan de Argentijnse zijde, stond er een bus te wachten omdat er geen stakingen waren in Paraguay! YEAY! Alleen reed deze bus de paspoort controle in Paraguay gewoon door, dus ineens was ik illegaal in het land! Uhoh!! Blijkbaar stempelen de mensen hier alleen de Argentijnse kant en niet deze kant van de grens. Maar ik moet dat wel!! (hoefde niet, want ik had ook alleen een exit stempel kunnen vragen. Maar goed, dat wist ik toen nog niet).
Dus ik spring de bus uit en loop een halte terug. Dingen zijn hier een stuk goedkoper dan in Argentinië en het is een stuk chaotischer dan in Argentinië.. Waar dingen al lichtelijk chaostisch zijn.
De Argentijnen gaan hier ook het liefst winkelen en in dit plaatsje naar het strand.

Ik ging voor de Jesuit missions waar deze regio bekent om staat. En werd op het busstation direct door gesluisd naar een andere bus door een meneer die iedereen opwachtte, niet alleen de toeristen en ik verwachte dat ik weer afgeperst zou worden met mijn kaartje. Dat gebeurde gelukkig niet.
De Jesuit Ruines waren erg mooi! Donker rode steen was er gebruikt en het was bizar dat het nu niet meer in gebruik was, het was pas in 1795 gebouwd. Maar het geld was opgeraakt en de constructie was te zwaar en zodoende hadden ze er niets meer mee gedaan.

 Ik had bij de grens braaf mijn kleine beetje dollars gewisseld voor pas Guarani, bleek ik alleen de bus te moeten betalen en kreeg ik het entree hier gratis. Want ze hadden geen wisseld geld van een 50.000 guarani briefje (entree was 25.000). Dus ik had mazzel en mocht hier gewoon rond huppelen. Ik ging achteraf nog weer naar de entree, de mevrouw keek mij raar aan en vraagt: wil je ook naar de andere Jesuit ruines. Ik antwoorde Nee en ze keek me nog raarder aan en zei: We hebben nog steeds geen wisselgeld, ga nou maar gewoon weg.. Uhhhh ok...
De bus weer terug naar Encarnacion gepakt en nog een uurtje op het strand gelegen (bijna alleen op 1 familie in de verte na), toen weer terug gegaan naar Posadas. Waar ik weer mijn nieuwste verslaving ging opzoeken. Chipas!! Heerlijke deegbolletjes met kaas... Ohhhh zo lekker!!