Gringo trail

Mijn laatste berichtje was een week geleden. Mijn excuses hiervoor. Ik was erg druk, veel dingen gezien en gedaan en Jim is nu hier in Zuid Amerika! En als mijn laptop aanstaat dan kijken we eerder een film dan dat ik erop een verhaaltje tik.

Ik kwam aan in Salta om 13u met het vliegtuig en Jim's vliegtuig zou een uurtje later landen vanuit Buenos Aires. Het was erg fijn om hem weer te zien en aangezien ik soms complete muren heb opgebouwd na een tijdje geen menselijk contact was ik benieuwd hoe dit zou gaan. Maar ik moet zeggen de tranen sprongen mij een beetje in de ogen toen ik Jim weer zag (gelukkig wel, het zou toch iets zijn als ik echt zo'n ijsbeer zou zijn).

Salta is een mooie koloniale stad in het noorden van Argentinië, omringt door bergen en nog steeds duur, zelfs voor Nederlandse maatstaven. Vooral nu Jim er was en we voor elke maaltijd uiteten gingen. Maar dat mag nu even. De bonensalades komen wel weer later, plus Bolivia is goedkoper!
We vonden een vegetarisch restaurant op Calle de España die, eindelijk, champignons op het menu had! Dus die heb ik heerlijk verorberd! Oh, wat heb ik die gemist. Op 3 mei als ik in NL aankom ga ik eerst 3 kilo portobello 's, champignons en kastanjechampignons verslinden. Ik heb ze echt gemist en ze zijn gewoon erg duur, zo'n klein potje champignons in blik 4 euro!! En mochten Jim en ik NL zat zijn gaan we champignons verbouwen in Argentinië (sorry mamma).

Op dag 2 gingen we op tour naar Humahuaca. Een dorpje noordelijker van Salta in de Andes met mooie kleuren bergen en redelijk moeilijk te bereiken. Het was erg grappig om te zien dat ineens de mensen veranderen en meer de Inca uiterlijk hebben en dat de gekleurde kleden overal verkocht worden. Redelijk stereotyperend. Maar wel tof!
We zijn naar een oud fort gereden, wat was nagebouwd in 1950 en ze hebben het goed gedaan vind ik. Ik had het gevoel dat ik een Inca indiaan was op wacht tot de Spanjaarden kwamen om mij te verjagen.
Verder veel gekleurde landschappen gezien. Plus we hadden geluk! De zon was doorgebroken in de vallei en niet in Salta, daar had het de hele dag geregend!

Daarna gingen we met de bus naar San Pedro de Atacama. 8u met de bus. En de hoogste grensovergang in de wereld. 4100m!! We stonden er een uur te wachten met alle andere Gringa's in een rij en moesten van rij 1  voor exit stempel naar rij 2  voor entree stempel Chile en dan rij 3 om onze bagage te scannen voor fruit en andere dingen die het land niet in mag. Iemand op de bus wou een complete gedroogde cactus meenemen en die kwam volgens mij de bus niet in.
Ook door de hoogte viel er een meisje flauw, ineens was er paniek en lag ze onderuit. Hoogte ziekte is erg naar. Hopelijk ging het beter in San Pedro wat nog steeds op zon 2500m ligt.

In San Pedro wonen maar 15 mensen en de rest zijn restauranthouders, touroperators, gidsen en de toeristen zelf wat het totaal op zo'n 1000 mensen brengt (ok, misschien meer, maar niet veel meer). Het is echt het Thailand van Zuid Amerika. Je komt telkens dezelfde mensen tegen die allemaal hetzelfde gaan doen als jij. De Gringa trail. Die loopt vanaf San Pedro naar het noorden via Bolivia naar Peru (of sommige mensen doen het net in de andere richting). En wij gaan dat ook doen. Iedereen thuis vind het vast hartstikke spannend wat wij nu doen. Maar wij vinden het eigenlijk niet zo leuk om op deze trail te zitten, want sinds wanneer is Zuid Amerika zo gehyped?! Misschien al een tijdje, maar die memo heb ik gemist, hihi. Op zich is het wel leuk om telkens dezelfde mensen te zien en om bij te kletsen als je elkaar na een week weer tegen komt. Het geeft helaas ook steeds dezelfde praatjes zoals: hoe lang reis jij al in Z-Amerika? En wat vond jij het leukste? Dat vind ik weer redelijk vervelend.

San Pedro ligt 10 km van de Maan vallei (alweer) en de Death Valley. Jim en ik hebben een tour ernaar toe gedaan, je kon ook fietsen. Maar op deze hoogte was het al moeilijk om naar de supermarkt te lopen, laat staan 25 km te fietsen in 30 graden met zonkracht hoog (was vast ook niet goed voor Jim zijn toen nog erg lichte huidje. Nu is hij toch al 2x verbrand en krijgt hij een beetje kleur).

De Death Valley is een grappig verhaal over. Er was een Belgische priester die was gezonden om dit deel van Chili te zegenen en zijn Spaans was niet zo goed. Hij had namelijk eerst de Valle de la Luna gezegend daarna kwam hij naar de andere vallei en wou het de Mars vallei noemen, omdat het er rood uitzag en aangezien de maan vallei ernaast lag, maar ipv Martes zei hij Muertes wat dood betekend. Ooops.

Ook San Pedro gingen we na een korte tijd verlaten en gaan we de grens over naar Bolivia om via veel mooie meren naar Uyuni te reizen. Maar dat word mijn volgende blog!