Machu Picchu

Thuis hadden Jim en ik de tour al geboekt en eindelijk was de tijd daar dat we in Cusco waren en zouden beginnen aan de laatste 'hoogtepunt' van de trip.

We vertrokken om 5.40 vanuit ons hostel om met de groep te ontbijten en dan te reizen naar de plek waar we downhill 60 km gingen mountainbiken. Voor jullie info, we hebben niet de originele inca trail gedaan, maar de jungle trail. Niet 5 dagen wandelen, maar 2 en iets meer activiteiten zoals mountainbiken en raften.
Downhill ging natuurlijk erg snel en we hadden gelijk onze lunch.. Ik was alleen niet heel handig met de kleine rivieren en kwam zeiknat beneden aan. Want waar iedereen stapvoets ging, sjeesde ik er voorbij en hield alleen het opspattende water mij iets tegen.
Maar het uitzicht was super! We begonnen hoog bij een gletsjer en onderweg vlogen we langs paardjes die lekker aan het eten waren van idyllische stukjes gras waar een my little pony jaloers op zou zijn.

Eenmaal beneden gingen we lunchen en hadden Jim en ik ons opgegeven voor raften. Ik vond het zelf ietsjes tegenvallen. Maar het was erg leuk om te doen, al vond ik het eerder een beetje rustig op een stroomversnelling af roeien (het was iets te rustig).

Toen het al donker begon te worden, moesten we nog een uurtje een helling beklimmen om bij onze home stay te komen. En begon de wandeltocht van 2 dagen en een beetje.
De vrouw van het huis liep met al ons eten rustig omhoog (in mijn tempo, al had ik geen 20 kg aardappelen op mijn rug) en we kwamen al snel het eerste huisje tegen. Dit was niet de eindbestemming, jammer. Wel zat er een tiener verveeld op een bankje met zijn mp3 te spelen en er naast een aapje die waarschijnlijk iets van eten kwam stelen.
Na een echt uur de heuvel op te hebben gelopen waren we bij de home stay. In een huis onderweg kwam er al cavia gepiep uit de keuken en blijkbaar is het normaal om deze kleine knaagdieren in je keuken te hebben (en te eten op speciale dagen). Alle restjes van groente word in een grote kom onder het aanrecht gestopt en ook in onze home stay waren er minimaal 10 van deze kleine beestjes ervan aan het smullen!

 

We kregen allerlei info over hoe men hier leeft en wat ze verbouwen en rond half 9 lagen we allemaal op een oor om rond half 8 weer op te staan voor ontbijt en dag 2.

Vandaag gaan we een kilometer van een oude inca trail lopen en voor de rest 14 andere km verbranden onder onze schoenen. Het stukje inca trail was dood eng. Super smal en ik heb heerlijk met de heuvel lopen knuffelen om überhaupt ergens te komen. Dood eng!

Daarna werd de weg breeder en kon ik wat meer genieten! Ons groepje liep zo snel dat we een uur te vroeg aankwamen voor lunch en heerlijk mochten hangen in een hangmat. Daarna liepen we door een kloof verder om te eindigen in een hot spring 3 km voordat we in Santa Theresa waren, waar we zouden overnachten. Heerlijk je botten rusten in warm water.. Ik heb vervelender dingen gedaan (zoals de colca canyon).

Tijdens het eten werd er Pisco Sour gedronken, een heerlijk locaal drankje met pisco (lijkt op grappa, maar gemist met iets wat lijkt op bitter lemon en veel suiker). En aangezien we weer niet super vroeg op hoefde gingen we naar de locale bar, alleen wou niemand dansen...

De derde dag stond er ziplinen op het programma en bleef ik op de grond om foto's te maken (deel van de groep wou voetbal kijken en gingen naar een pub waar we elkaar zouden tegenkomen 2u later). Voor mij hoefde dat ziplinen niet, ik ben niet zo'n held met hoogtes. Maar Jim leek het erg gaaf.

Al kwam hij wel wat wit rond zijn neusje weer terug ;)

Toen nog een 12km wandelen, tot we rond km 6 door onze gids werden gevraagd naar het puntje van de berg te kijken. Dit was namelijk berg Machu Picchu (oude berg) en zagen een klein huisje uitsteken. We zijn er bijna!! Al moesten we nog wel naar het toeristische plaatsje Aguas Calientes wat als base voor MP geld.  Maar dit was vlak en weer redelijk binnen de tijd kwamen we aan.

 

Machu Picchu is gewoon onbeschrijvelijk. Je loopt er met ongeveer 5000 anderen rond. Maar op sommige tijden lijkt het net of je er alleen loopt, tussen de huisjes die minimaal 600 jaar geleden waren bewoond. Ze weten niet veel van Machu Picchu, omdat ze denken dat de mannen gingen vechten tegen de spanjaarden en de toegangswegen waren versperd om deze stad nooit te vinden. Dus alles wat je leest is een speculatie. Maar het is gewoon een mooie plek!

 

 

We moesten om 4.40 klaar staan in de ochtend om op tijd te zijn voor de ingang van Machu Picchu. En toen we na 7u rond lopen er eigenlijk wel klaar mee waren, zijn we naar beneden gelopen en hebben Jim en ik een pizza gegeten. Dit was onze heerlijke besteding van koningsdag!

Meer titicaca en Colca canyon

De laatste avond in La Paz ben ik ziek geworden. De details bespaar ik jullie, maar het was niet fijn. Gelukkig hoefde we maar 4u met de bus naar Copacabana, naar het Titicaca meer. Daar aangekomen voelde ik me nog steeds rot en is Jim alleen op onderzoek uit gegaan. Ik vond het vooral erg toeristisch en geen bal aan. Maar Jim zijn foto's zijn erg mooi en hij vond het jammer dat we gelijk door gingen naar Puno in Peru. Dit ligt aan de andere kant van het meer en is minder toeristisch, of eigenlijk gewoon groter en gebouwd voor de mensen die er wonen ipv voor de toeristen. En het ligt ook aan het meer maar dan de Peru kant.
We konden helaas weinig zien want we hadden dingen verkeerd gepland. Dus die middag zaten we weer in de bus naar arequipa. We gingen met Cruz del sur. En je word bijna minder gecontroleerd op het vliegveld. We stonden er versteld van.
De reis was mooi tot het donker werd. Bij deze grens overgang is de klok weer een uur naar achteren gegaan en het word om half 6 al donker. Veels te vroeg vinden wij. Maar weinig aan te doen.
Arequipa is een mooie stad met witte gebouwen en het heeft veel Vega restaurants! Dus wij blij! Ook ligt het dichtbij de colca canyon. Jim wou graag een trekking doen en ik was er een beetje huiverig voor. Maar we gingen toch.
Het was toch eng! Ik word denk ik nooit berg beklimmer. En ik ben gewoon erg Hollands dat ik van platte landschap hou ;) Maar we moesten eerst 4u naar beneden wandelen en we daalde van 3500m naar 1500m. Daarna nog 12 km wandelen, in de oasis overnachten en om 5u in het donker begin je de berg weer te beklimmen. Eitje zou je denken...
Nou, ook vond het dood eng! Zelfs zo eng om in het donker omhoog te klimmen dat ik ben omgedraaid na een kleine zenuw inzinking en de ezel naar boven heb genomen! Wat ook eng was en eigenlijk wou ik liever lopen. Maar goed...
Het uitzicht in de canyon was wel gigantisch mooi en we zagen overal kondors. Het was bijna magisch! Behalve dat lopen was het erg fijn.
Alleen was ik nu bang voor de trekking die we gaan doen rond machu picchu. Zou dat ook het zo heftig zijn?! (Spoiler, het viel mee)
Ik had gewoon mijn dag niet, want toen Jim en ik gingen avond eten, brachten ze binnen 20min zijn gevulde paprika en mijn burger duurde maar en duurde maar.. Was het gas op in het restaurant en duurde het nog even voordat ik mijn eten zou krijgen.... Maar ze kon wel een salade maken of rijst in de magnetron.. Toen Jim zijn eten op had zijn we weg gegaan en heb ik een broodje ei gehaald voor tiende van de prijs van de burger.
Maar ik wou gewoon iets anders dan ei!! Dat is het enige Vega wat je krijgt bij tours omdat het makkelijk is... Zucht

Potosi, Sucre en La Paz

We reden weg uit Uyuni en zagen de donkere wolken al hangen boven de bergen. Onweer flitste eruit en we moesten 4u op deze weg naar Potosi.

De rit was hels en ik vond het heel erg eng in de onweersbui. Gelukkig kwamen we veilig aan op de plaats van bestemming en gingen we op zoek naar ons hostel. We namen een taxi die ons 15 bolivianos koste, wat hetzelfde is als 2 euro. De rough guide zei dat het 30 min lopen was en we waren nog niet helemaal gewend aan 4100m. Na 15 min zigzaggend door het stadje kwamen we bij onze straat aan en waren Jim en ik moe van de 3 dagen tour die we net gedaan hadden, het hielp ook niet dat het al 10u savonds was en dat de hoogte je compleet moe maakt.

De volgende ochtend wou ik uitslapen! We gingen pas laat op stap en liepen door allerlei kleine straatjes naar de markt. Onderweg hadden we een mijn tour geboekt en op de markt zagen we alleen maar vlees en we hadden een beetje honger. De magische appel was een vegetarisch eettentje in Potosi (manzana magica) maar het was zondag en hij was dicht.

Na nog wat meer wandelen kwamen we op een plaza waar vrouwtjes empanadas verkochten. Maar zo heten ze niet! Saltenas! Nadat we beide zo'n pasteitje over onze kleding hadden gesmeerd (iemand mocht wel vertellen dat er veel vocht in zat) namen we er nog eentje en gingen snel naar het hostel om de vlekken uit onze kleding te wassen en van Jims camera. Het was ook weer begonnen met regenen, dus dit was niet een heel erg excuus om weer naar de kamer te gaan.

In de avond gingen we uiteten van 2 Engelse in een klein luxe restaurant en kregen we als vega's tortilla met groentes en patat. Op zich niet erg, maar we hadden de hele tijd al tortilla gegeten en waren op zoek naar wat meer Boliviaans eten. Maar we eten nog steeds geen vlees, dus llama is geen optie.

De volgende dag stonden we vroeg op om naar de zilver mijn te gaan. Dit was de engste tour die ik had gedaan. Tenmisnte.. Het was kruipen door kleine gangetjes en dat is op zich niet erg, maar om gelijk een halve mudmaster te doen met over houten balken heen te kruipen en naar beneden te glijden om de mijnwerkers te zien werken, gaf mij een kleine zenuwinzinking. Nogmaals tenminste... we moesten ook weer dezelfde weg omhoog. Half hyperventilerend in het pikke donker kom je boven aan en het was warm!! WARM!! Buiten is de temperatuur nog geen 15 graden, maar lekker in het zonnetje. Binnen is het 30 graden en je moet een compleet pak aan en een masker op voor het fijnstof. Op zich viel het wel mee, behalve het klouteren, maar dat je ziet hoe de mijnwerkers nog steeds daar werken heb ik er groot respect voor!

Nog onder het stof gingen Jim en ik verder naar Sucre, de hoofdstad van Bolivia. We gleden af naar een luxe 3700m en het warme weer was erg aangenaam. Sucre heeft mooie witte gebouwen en het voelt erg rijk. Weer kwamen we laat aan en gingen direct naar het hostel. Ik had mijn knie verdraaid in de mijn dus echt bergje op en bergje af ging niet zo. Dus als hinkelend gingen we naar de supermarkt!

Het heerlijke aan Sucre was, dat we telkens weer mensen van de Uyuni tour tegen kwamen. En we een Nederlands restaurant tegen kwamen met vega opties!! En Stroopwafels! Al viel die tegen. Jim had een quinoa burger en ik een heerlijke pompoensoep met kokos. We zouden namelijk weer deze dag onderweg gaan naar La Paz in een nachtbus.

Helaas had ons hostel ons compleet geripped met de bus. We dachten een goede organisatie te hebben en bleken we geboekt te zijn in een bus die geen eens referenties had. Plus we zouden om 5u vertrekken en het hostel had gezegd dat er geen plek was op de 7u bus, dat betekend ook 2u eerder aankomen in La Paz (het is 12u rijden, reken zelf maar hoe laat we aankomen). Dus wij boos bellen naar het hostel. Ook omdat we een 33% commissie betaalde voor het ticket! Helaas kon niemand meer wat voor ons doen, want je kan je ticket alleen omboeken 2u voor vertrek. Snert!

Gelukkig kwamen we heelhuids aan in La Paz. Welleens waar om half 6 in de ochtend en de temperatuur van rond het vriespunt. Dus als echte hobo's hebben we onze slaapzak gepakt en zijn heel dicht tegen elkaar aan de wifi gaan misbruiken op de terminal. Ik had met onze host afgesproken dat we rond half 8 er zouden zijn en wou zijn nachtrust niet verstoren. Dan maar 90 min kou lijden.

La Paz is een erg mooie stad. El Alto, dat is een andere stad maar ligt net als Leidsche rijn tegen de stad aan. We kwamen er ook achter dat er nieuwe kabelbanen waren. Dus Jim helemaal blij! Hij houd van steden in de hoogte.

La Paz is een grootste stad met 1,1 miljoen inwoners en met El Alto erbij zit het op 1,5 miljoen. Het heeft grote boulevards die alleen op zondag auto vrij zijn. Dus je stikt bijna als je op een doordeweekse dag erdoorheen loopt van de vieze smog.

Met frisse moed gingen we de stad in om op zoek te gaan naar de Death Road tour voor Jim en een Tiwinaku tour voor mij. Ik had er geen zin in om anderhalf uur, 60km af te leggen op de meest gevaarlijke weg ooit. Al is er sinds 2006 maar 14 doden geweest, van mensen die de tour deden en waarschijnlijk rare selfies gingen maken, het staat niet op mijn lijstje van dingen die ik per se wil doen. Maar Jim wel. Toen we de stad aan het door waggelen waren op zoek naar mijn tour werd het steeds grijzer en donkerder. Bij aankomst op de bus terminal, barste het los en waren we er weer gestrand in de kou. Gelukkig hebben ze wifi.

De dag erna ging Jim heel vroeg weg en kon ik nog 2u uitslapen. Blijkbaar was de weg naar het station niet erg goed begaanbaar en was ik niet de enige die naar het de stad wou. En stond ik vast. Normaal doe je er 40 min over om er te komen, ik deed er anderhalf uur over waarvan 15 min heuvel op snel gewandeld (zit hier op 3800m, wandelen is goed te doen, rennen kan bijna niet, nogmaals tenmisnte niet heuvel op).

Ik kwam 10 min te laat aan voor mijn tour. Gelukkig had de gids zich verslapen en werd iedereen een uur te laat opgehaald. De tour was redelijk, al had ik waarschijnlijk te hoge eisen. Tiwanaku is namelijk een pre-inca cultuur waarvan de inca's zelfs niets wisten en ze hadden hier een klein dorp gevonden met allerlei ornamenten en paaseilandachtige standbeelden. Ze gebruikte al vele manieren die veel technologischer waren dan de Inca's ze gebruikten. Het was dus erg interessant, alleen veels te duur voor een half dagje, te late gids en dat soort dingen.

 

Ik vroeg op de terugweg of ik naar de grootste markt in Zuid Amerika mocht, aangezien we erlangs kwamen. Het was een chaotische rommel en alles werd verkocht! Van llama foetussen (die gebruiken ze voor offeringen, nog steeds) tot tweede hands schoenen. Deze markt in El Alto is er maar 2 dagen per week op donderdag en vrijdag. Ik raakte een klein beetje verdwaald op de markt en kwam gelukkig snel weer op de goede weg tussen alle heksen gespuis en nam ik de Rode kabelbaan naar beneden in La Paz. En ging ik weer terug naar onze host.

Jim had de Death Road overleefd en hij vond het geweldig. En ik was blij dat ik niet mee hoefde.

Vandaag gingen we alle kabelbanen doen in La Paz. Onze host woont redelijk dichtbij de groene en nadat we een kleine lunch hadden gegeten gingen we op stap. Jim vond het geweldig! Vloog tegen de ramen op in de kleine kabine en nam de meest geweldige foto's.
Met de gele kwamen we in El Alto terecht en liepen zo'n 40 min naar de rode lijn en kwamen erachter dat op vrijdag er ook nog markt was, maar eerder een groente markt. Het voelde niet erg goed om er te lopen en foto's te maken en we waren ook de enige toeristen daar. Gelukkig wouden een paar mensen wel met ons kletsen wat het weer leuk voor ons maakte.

 

Met de rode lijn gingen we naar beneden en genoten we van een dagje zon!!! Het verschil tussen de dagen was maar 20 graden volgens de termometer buiten de bus terminal (ja, we waren er weer).

Morgen gaan we naar Lake Titicaca en is onze laatste dag Bolivia aangebroken! Ahhhh

Uyuni

We werden vroeg opgehaald om daarna met alle toeristen in de reis te staan voor de grens overgang naar Bolivia. Volgens mij waren het er wel 150 of meer, dus hier voelde ik weer eens hoe niet speciaal deze reis zou zijn: #gringatrail
Gelukkig ging de organisatie waar wij mee gingen een andere route (waarschijnlijk 10km anders dan de andere tours, maar het voelde meer alleen op de wereld dan met 150 man dezelfde route te moeten doen die dag, want de dag erna vertrekken waarschijnlijk weer 150 man op deze route).

We klommen gelijk naar een 4000m en even je spullen over te gooien van de ene bus naar de 4x4 truck was al lastig. Compleet geen adem als je alleen als stil stond je thee te drinken. Poeh! Zwaar die hoogtes..
Nadat we weer nieuwe stempels hadden en ontbijt gingen we op pad. We deden eerst 2 meren aan. Waarvan Laguna Verde mij het meest aansprak. Het groene meer. Jammer genoeg waren alle algen die het meer groen maken naar de bodem gezakt doordat het niet genoeg waaide.

We zaten in de auto met 2 Australische meiden, wat leidden tot een dolle boel met veel oude pop liedjes en veel gezang. Onze gids en Jim hadden veel hoofdpijn elke avond.

 

Daarna gingen we nog door het immense landschap, hoge bergen, vele meren, super veel vicuna's en llamas en ineens in een meer flamingo's! Eerst in kleine getalen en gingen we stoppen bij een warmte bron om lekker te gaan zwemmen.

Ook bereikte we het hoogste punt van deze 3 dagen op 5100m nadat we een geiser hadden bekeken. Geiser zelf vond ik niet zo boeiend. Hij spoot namelijk niet. Hij walmde gewoon veel zwavelgas. Maar de bubbelende modderpoelen eromheen waren erg grappig en de sissende gaten in de grond (minuscuul) waren erg leuk.
Na de lunch gingen we naar het laatste activiteit van de dag, het laatste meer. De Jamesi flamigo's  stonden in een rood meer, omdat de algen daar rood waren en ze aten dat. Super vet! Dit was Laguna Colorado. Wat was het een mooi uitgezicht met het groene gras ernaast en de witte plekken in het midden wat Borax was volgens onze gids. En overal spikkels wat flamingo's waren. De jonge flamingo's stonden allemaal wat dichter bij de zijkant van het meer en vonden het niet erg dat er een buslading gringo's foto's aan het maken waren.

Omdat alles veel meer moeite kost waren we na het eten al kapot en gingen de eerste mensen al naar bed. Wij waren de tweede lichting en na 11u slapen nog steeds niet uitgerust wakker worden.
Vandaag deden we nog meer meren aan met nog meer flamingo's, zoveel zelfs dat je bijna flamingo moe ervan werd.
Voordat we gingen lunchen zag ik een klein vosje richting onze 4x4 rennen. Hij keek ons veelbelovend aan en was teleurgesteld dat we hem geen eten gingen geven.. Uhm, wij hadden ook honger en jaag maar voor je eten ;)
Ook zagen we veel viskuña's, een konijnachtige chinchilla die eerder verwant was aan de muis.

Ook deze dag was geweldig en we sliepen in een zout hostel. De muren, tafels en stoelen waren gemaakt van zout!

De laatste dag van de tour gingen we eindelijk naar de uyuni zout vlaktes. Eerst gingen we naar een eiland waar we uitzicht hadden over de vlaktes. Wat een raar gezicht was in het midden van grote leegte. Ook zag je allerlei spiegelingen in de verte en leek het op oases in de verte.

SMILE!!

 

Het had ook geregend dus het zou spiegelde. Dus na een lange foto sessie lieten we de zout vlaktes achter ons en werden we naar de trein kerkhof gebracht in unyuni.
De Dakar komt hier langs en ze hebben het hele dorp in Dakar style gemaakt. Er is zelfs een grote standbeeld ervoor! Het was een fijn klein stadje om te wennen aan Bolivia en de geld automaten werkte er! Whoop whoop!

Op Facebook staan meer foto's, maar het internet is gewoon erg langzaam

Gringo trail

Mijn laatste berichtje was een week geleden. Mijn excuses hiervoor. Ik was erg druk, veel dingen gezien en gedaan en Jim is nu hier in Zuid Amerika! En als mijn laptop aanstaat dan kijken we eerder een film dan dat ik erop een verhaaltje tik.

Ik kwam aan in Salta om 13u met het vliegtuig en Jim's vliegtuig zou een uurtje later landen vanuit Buenos Aires. Het was erg fijn om hem weer te zien en aangezien ik soms complete muren heb opgebouwd na een tijdje geen menselijk contact was ik benieuwd hoe dit zou gaan. Maar ik moet zeggen de tranen sprongen mij een beetje in de ogen toen ik Jim weer zag (gelukkig wel, het zou toch iets zijn als ik echt zo'n ijsbeer zou zijn).

Salta is een mooie koloniale stad in het noorden van Argentinië, omringt door bergen en nog steeds duur, zelfs voor Nederlandse maatstaven. Vooral nu Jim er was en we voor elke maaltijd uiteten gingen. Maar dat mag nu even. De bonensalades komen wel weer later, plus Bolivia is goedkoper!
We vonden een vegetarisch restaurant op Calle de España die, eindelijk, champignons op het menu had! Dus die heb ik heerlijk verorberd! Oh, wat heb ik die gemist. Op 3 mei als ik in NL aankom ga ik eerst 3 kilo portobello 's, champignons en kastanjechampignons verslinden. Ik heb ze echt gemist en ze zijn gewoon erg duur, zo'n klein potje champignons in blik 4 euro!! En mochten Jim en ik NL zat zijn gaan we champignons verbouwen in Argentinië (sorry mamma).

Op dag 2 gingen we op tour naar Humahuaca. Een dorpje noordelijker van Salta in de Andes met mooie kleuren bergen en redelijk moeilijk te bereiken. Het was erg grappig om te zien dat ineens de mensen veranderen en meer de Inca uiterlijk hebben en dat de gekleurde kleden overal verkocht worden. Redelijk stereotyperend. Maar wel tof!
We zijn naar een oud fort gereden, wat was nagebouwd in 1950 en ze hebben het goed gedaan vind ik. Ik had het gevoel dat ik een Inca indiaan was op wacht tot de Spanjaarden kwamen om mij te verjagen.
Verder veel gekleurde landschappen gezien. Plus we hadden geluk! De zon was doorgebroken in de vallei en niet in Salta, daar had het de hele dag geregend!

Daarna gingen we met de bus naar San Pedro de Atacama. 8u met de bus. En de hoogste grensovergang in de wereld. 4100m!! We stonden er een uur te wachten met alle andere Gringa's in een rij en moesten van rij 1  voor exit stempel naar rij 2  voor entree stempel Chile en dan rij 3 om onze bagage te scannen voor fruit en andere dingen die het land niet in mag. Iemand op de bus wou een complete gedroogde cactus meenemen en die kwam volgens mij de bus niet in.
Ook door de hoogte viel er een meisje flauw, ineens was er paniek en lag ze onderuit. Hoogte ziekte is erg naar. Hopelijk ging het beter in San Pedro wat nog steeds op zon 2500m ligt.

In San Pedro wonen maar 15 mensen en de rest zijn restauranthouders, touroperators, gidsen en de toeristen zelf wat het totaal op zo'n 1000 mensen brengt (ok, misschien meer, maar niet veel meer). Het is echt het Thailand van Zuid Amerika. Je komt telkens dezelfde mensen tegen die allemaal hetzelfde gaan doen als jij. De Gringa trail. Die loopt vanaf San Pedro naar het noorden via Bolivia naar Peru (of sommige mensen doen het net in de andere richting). En wij gaan dat ook doen. Iedereen thuis vind het vast hartstikke spannend wat wij nu doen. Maar wij vinden het eigenlijk niet zo leuk om op deze trail te zitten, want sinds wanneer is Zuid Amerika zo gehyped?! Misschien al een tijdje, maar die memo heb ik gemist, hihi. Op zich is het wel leuk om telkens dezelfde mensen te zien en om bij te kletsen als je elkaar na een week weer tegen komt. Het geeft helaas ook steeds dezelfde praatjes zoals: hoe lang reis jij al in Z-Amerika? En wat vond jij het leukste? Dat vind ik weer redelijk vervelend.

San Pedro ligt 10 km van de Maan vallei (alweer) en de Death Valley. Jim en ik hebben een tour ernaar toe gedaan, je kon ook fietsen. Maar op deze hoogte was het al moeilijk om naar de supermarkt te lopen, laat staan 25 km te fietsen in 30 graden met zonkracht hoog (was vast ook niet goed voor Jim zijn toen nog erg lichte huidje. Nu is hij toch al 2x verbrand en krijgt hij een beetje kleur).

De Death Valley is een grappig verhaal over. Er was een Belgische priester die was gezonden om dit deel van Chili te zegenen en zijn Spaans was niet zo goed. Hij had namelijk eerst de Valle de la Luna gezegend daarna kwam hij naar de andere vallei en wou het de Mars vallei noemen, omdat het er rood uitzag en aangezien de maan vallei ernaast lag, maar ipv Martes zei hij Muertes wat dood betekend. Ooops.

Ook San Pedro gingen we na een korte tijd verlaten en gaan we de grens over naar Bolivia om via veel mooie meren naar Uyuni te reizen. Maar dat word mijn volgende blog!

Beestjes deel zoveel!

Iguazu zou een paradijs zijn met allerlei tropische beestjes..

Dat had de Lonely Planet mij verteld.

Dit was jammer genoeg niet heel erg waar..

 

Ik heb wel Cauti's gezien! In grote hoeveelheden! Maar geen miereneters en maar 2 toekans omdat ze per ongeluk nog bij de laatste attractie waren van de watervallen. Waar ik eigenlijk geen zin meer in had omdat ik ervoor 2u in een Disneyachtige rij moest staan in een temperatuur van 32+ en luchtvochtigheid van 10000! Maar toch gedaan en het was erg vet om de laatste attractie te zien!

Iguazu is een grens stadje op een 3 landen punt en het bestaat alleen omdat het een grote toeristische walhalla is. Dus alles heeft hier een speciale prijs. De bus naar het park en het entree zijn voor buitenlanders torenhoog. Maar men betaald het, want het is een super mooie attractie.

 

De eerste dag ging ik naar de Braziliaanse kant. Hier kijk je uit op de Argentijnse kant, waar eigenlijk de watervallen zijn. De rivier de Iguazu dondert hier met liters en liters water van mega hoogtes naar beneden! Alles wat je trouwens extra wou doen, waren tours die heel erg prijzig waren. Dus ik heb ze niet gedaan, ook omdat het gewoon redelijk druk was in het park en je toch geen wilde dieren zou zien. Nu heb ik wel gibbons ver weg gezien in de bomen!



De tweede dag was het goede vrijdag en stond ik in lange rijen aan de Argentijnse kant. Ik was al redelijk sago hiervan, want in Brazilië was het gewoon beter geregeld, de rijen voor de kassa waren overzichtelijk en hier drongen mensen gewoon voor en was het gewoon stom. Ik ging eerst het Macocu trail bewandelen voordat het te druk was. Hier was er mogelijk kans om dieren te zien. Helaas waren er al mega veel mensen voor mij over het pad gestormd met veel lawaai en liep ik nog steeds sago over het 3,5 km pad tot ik bij voet van een kleine waterval aankwam. Er waren hier 5 mensen en het water was heerlijk koud! Ineens waren er ook overal vlinders en was het een klein paradijsje en de bui waar ik in was werd iets minder.

 

Ik moest helaas wel 3,5km weer terug lopen en ging gelijk door naar de trails bij de grote watervallen. Het was hier druk, echt mega druk en er stond een lange rij voor het treintje die je bracht naar de grotste waterval. Maar de uitzichten waren geniaal en het was gewoon super mooi om er te kunnen en mogen zijn!

De grensen opzoeken...

Na het dierenparadijs ben ik onderweg gegaan naar Iguazu. Het is dan nog 800 km naar het noorden en stop ik in 2 andere steden, het is wel in het grensgebied van Argentinië. Ik reisde eerst naar Pasos de los Libre. Een slaperig stadje aan de grens van Brazilië. Waar eigenlijk niets te doen was. Ik was alleen eigenwijs en wou dat zelf ervaren. Maar nadat ik het internet uitgespeeld had en mijn telefoon had laten zwemmen, had ik geen boeken die ik kon lezen (app op telefoon) en was ik te rusteloos om stil te blijven zitten en een film te kijken. De grens over was zonder auto ook niet een optie, want er worden hier in het noorden nogal gehandeld in mensen en je bent zo weg en kwijt. Dus ik mocht nergens heen van mijn host ;) Behalve de stad in.. Paso de lo Libre betekend de Overgang naar de vrijheid, Lonely Planet zei al dat dit het enige mooie aan de stad was, de naam.

Brasil!!!

 

Hier gaat de rivier de Uruguay die Argentinië van Brazilië van elkaar scheid. Wat meer mooie plaatjes geeft. Bij de rivierbed had ik mooie plaatjes geschoten en ineens zie ik een leuk hondje. Hij ziet dat ik kijk en vliegt op mij af! Alsof ik hem eten ga geven ofzo. Hij is erg speels en super lief. Maar eten heb ik niet op zak. Hier lopen een hoop zwervers rond en elke stad breek ik een hartje omdat ik ze niet mee kan nemen.

Ook hoorde ik dat ze op de dinsdag zouden gaan staken en er geen bussen of andere publieke dingen zouden werken. Dus ik moest maandag wel verder naar mijn volgende stad. Dit was Posadas. Mijn host zat vast in Buenos Aires en kon door cancelen van zijn vlucht en de dag erna door de staking mij niet hosten, dus zocht ik een leuk hostel.

Op dinsdag zou echt geen vervoer zijn, dus ik had besloten om naar Paraguay te gaan. Hier worden de twee landen ook gescheiden door een rivier (Parana) en is er een grote brug. Het geluk is hier dat de brug in het midden van het centrum ligt en ik er makkelijk heen kon lopen zonder dat iemand tegen mij zegt dat ik ontvoerd word.. En nadat ik mijn paspoort had laten stempelen , aan de Argentijnse zijde, stond er een bus te wachten omdat er geen stakingen waren in Paraguay! YEAY! Alleen reed deze bus de paspoort controle in Paraguay gewoon door, dus ineens was ik illegaal in het land! Uhoh!! Blijkbaar stempelen de mensen hier alleen de Argentijnse kant en niet deze kant van de grens. Maar ik moet dat wel!! (hoefde niet, want ik had ook alleen een exit stempel kunnen vragen. Maar goed, dat wist ik toen nog niet).
Dus ik spring de bus uit en loop een halte terug. Dingen zijn hier een stuk goedkoper dan in Argentinië en het is een stuk chaotischer dan in Argentinië.. Waar dingen al lichtelijk chaostisch zijn.
De Argentijnen gaan hier ook het liefst winkelen en in dit plaatsje naar het strand.

Ik ging voor de Jesuit missions waar deze regio bekent om staat. En werd op het busstation direct door gesluisd naar een andere bus door een meneer die iedereen opwachtte, niet alleen de toeristen en ik verwachte dat ik weer afgeperst zou worden met mijn kaartje. Dat gebeurde gelukkig niet.
De Jesuit Ruines waren erg mooi! Donker rode steen was er gebruikt en het was bizar dat het nu niet meer in gebruik was, het was pas in 1795 gebouwd. Maar het geld was opgeraakt en de constructie was te zwaar en zodoende hadden ze er niets meer mee gedaan.

 Ik had bij de grens braaf mijn kleine beetje dollars gewisseld voor pas Guarani, bleek ik alleen de bus te moeten betalen en kreeg ik het entree hier gratis. Want ze hadden geen wisseld geld van een 50.000 guarani briefje (entree was 25.000). Dus ik had mazzel en mocht hier gewoon rond huppelen. Ik ging achteraf nog weer naar de entree, de mevrouw keek mij raar aan en vraagt: wil je ook naar de andere Jesuit ruines. Ik antwoorde Nee en ze keek me nog raarder aan en zei: We hebben nog steeds geen wisselgeld, ga nou maar gewoon weg.. Uhhhh ok...
De bus weer terug naar Encarnacion gepakt en nog een uurtje op het strand gelegen (bijna alleen op 1 familie in de verte na), toen weer terug gegaan naar Posadas. Waar ik weer mijn nieuwste verslaving ging opzoeken. Chipas!! Heerlijke deegbolletjes met kaas... Ohhhh zo lekker!!

Esteros de Ibera!!!

Nadat ik weer 3u in over een zand weg heb gereden en als eerste een Rhey zag tussen de bomen. Dit al na 10 minuten. Kon ik mijn ogen niet van de zijkant van de weg houden. Wat kom ik nog meer tegen in dit Walhalla van dieren.

Na een half uur.
Was dat er eentje?! Is het echt zo?! Was dat een Capibara? Maar het busje ging te snel. Nou, misschien..
Toen nog een vaag op een grote cavia lijkend iets, of was het een steen?! Hmmmm...

Na anderhalf uur: Jaaaaa!! Een grote dikke vette CAPIBARA!! Sweet!! En eentje met kleintjes en ineens waren ze overal. Maar ik zat in een bewegende bus dus foto's maken had geen zin.

Toen reden we langs een roze lepelaar die op het hek zat te chillen. Daarna de Zuidelijke ooievaar, een groep ibissen, en vele vele andere vogels die ik nog niet op de foto heb gezet. IK WIL UITSTAPPEN!!! Maar dat kon niet, we waren nog niet eens in de buurt van het dorpje.
Ineens weer een Capi, oh, nee, dat was een wild zwijn. STOER!! En nog een hert. Mijn herinnering aan het niet kunnen verkrijgen van geld was ineens weg. Want er zijn hier dieren die ik van dichtbij kan gaan bekijken!

Toen ik bij mijn hostel aankwam, werd ik begroet in het engels, terwijl er niemand engels zou spreken. Ok.. Maar fijn voor mij. Ze vertelde me allerlei dingen over wat ik kon doen in de buurt en dat zij een soort stage deed bij het hostel. Leuk!

Het park zou om 7u dicht gaan, dus ik pakte snel mijn spullen en ging op pad. Ik moest maar 3 km wandelen naar de ingang. Eitje. En direct zag ik al Capibaras, ze waren eigenlijk niet eens zo schuw. En eigenlijk van dichtbij vallen ze een beetje tegen. Hmmm.. Jammer.. Zijn gewoon grote cavias.. Ik heb nog steeds 100 foto's gemaakt van dezelfde beesten, maar had iets anders verwacht. De andere wilde dieren kan je het beste zien in de nacht of vroeg in de ochtend dus ik had niet verwacht meer te zien. Dus ik ging vogels kijken.
Ik kwam een Engels/Argentijns koppel tegen en we hebben nog wat door het park gelopen tot we het einde tegen kwamen en terug moesten (het was ook bijna sluitingstijd van het park). En ik zou de dag erna weer terug komen om meer beestjes te bekijken.

Ik kwam ook heel even terug.. Voor een uurtje, om de film in het visitor centre te bekijken en snel door de regen te rennen op zoek naar beestjes die ik niet had gevonden. Toen weer terug in de auto omdat de mannen die ook in het hostel verbleven weer terug gingen omdat het regende :( Op zich was het niet zo erg, ik voel me al een paar dagen niet helemaal super en bleef maar door gaan. En ook Duracell gaat een keertje leeg. Dus filmpje aan en lekker met de mensen van het hostel kletsen (zover ik kan kletsen, het is erg frustrerend als jij alleen basic kan spreken maar groot deel van een conversatie wel kan verstaan...)

Maar het bleef maar regenen en tegen de avond had ik het wel gehad met de slechte internet connectie en verveelde ik mij te pletter en hoopte ik erop dat het droog werd.

De dag erna was het eindelijk droog. De straten stonden nog vol met water en de zon scheen achter de wolken, maar om 7u ging ik weer het park in (in de ochtend, ja soms sta ik zo vroeg uit mezelf op, het moet alleen een hele goede reden hebben). Bij de ingang werd ik al begroet door een Capibara en ik liep het linker pad op. Jammer genoeg was die het enige dier wat ik die ochtend heb gezien en ging ik na 2u wandelen een beetje teleurgesteld terug naar het hostel.

Na de lunch zou ik een boottour doen. Ik had me erop ingesteld dat dit super lame zou zijn omdat de argentijnen een andere entertainmentgehalte hebben dan ik. Zij vinden een krokodil al helemaal het einde. Ik wil alles zien! En na 10 krokodillen heb ik het wel gehad met het maken van selfie bij een krokodil. Plus ze houden geen afstand, nu zijn de kaaimannen erg klein dus ze doen je niets.
Maar ik wou liever de vreemde vogels zien die ze hier hadden. Achteraf vond ik de tour erg leuk. Natuurlijk stopte we bij elke kaaiman. Maar ik had meer dieren gezien en had dat niet verwacht.

Na de boot ging ik weer terug naar de wandelpaden in het park en vond ik een wandeltour die omhoog keken in de bomen. Toen ze weg gingen, keek ik op dezelfde plek en zag ik 3 brulapen die lagen te snoezen in de boom! En toen ik verder liep stond er ineens een groot hert naast het pad! En ineens waren er allemaal kleine felgekleurde vogels. This must be my Lucky day! Haha..

Ik was van plan terug te gaan naar het hostel toen ik bij de ingang van de info centrum een katachtige zag. Versteend blijf ik staan kijken, maar het poezebeest keek mij aan het gaapte. Oh.. Zo eng ben ik dus niet. Dus ik ging dichtebij staan om haar beter te bekijken. Geirriteerd door mijn gedrag ging de madame zich wassen en liep daarna langzaam weg. Niet rennend, maar langzaam. Toen ik weer bij de apen ging kijken kwam ze achter mij aan en ging ze al spinnend naast mij zitten. Uhh poes, moet jij niet wild zijn en bang voor mij zijn?
Nope.. Dit poezebeest was gevonden als kitten en grootgebracht door het info centrum. Verklaard... Voor de nachttour gooien ze haar naar buiten zodat de mensen in ieder geval haar zien en tevreden zijn. Ik was nu ook erg tevreden dat ik de nachttour niet had gedaan. haha!

Om 5u in de ochtend ging ik weer terug naar Mercedes waar ik 3u later aankwam door de regen van de afgelopen dagen. Wat helemaal niet erg was omdat mijn bus pas om 15u verder zou gaan. En werd ik nog even geripped door de meneer waar ik mijn ticket kocht. Ik moest even 10 euro meer betalen. Gelukkig vertrouwde ik dit niet en vroeg later aan zijn collega hoeveel de tickets was en ze zei 6 euro ipv 16. Grom!! Hoe komt het dan dat ik meer betaald heb? Dus ze belde haar collega en die zei dat hij een fout had gemaakt en kreeg ik mijn geld terug.. Stelletje achterbakse mensen!! Tssk! Wat een stom einde aan een geweldige tijd!

Musica

Mensen houden hier van muziek en vinden ook dat ze dit luid met iedereen moeten delen. Terwijl met onze ogen rollen als er een jongeman of dame met hun IPhone hard muziek draaien, doet hier bijna iedereen dat met hun telefoon. Muziek moet hard, ook in de auto, maakt niet uit hoe vreselijk de andere mensen het vinden.

Ik ben zelf nu zover dat ik het liedje van Enrique Iglesias leuk vind... Maar dit liedje is momenteel mijn favoriet! Luis Fonsi!!

En gisteren heb ik nog wat salsa gedanst en zelfs de honden van het hostel kunnen dansen.. Jammer genoeg is er geen foto van.

En nog even Bailando van Enrique.. Ik vind de clip vooral erg mooi.. Weet je nog die K-pop Jorine, nou deze kan er ook wat van

Cordoba

Cordoba is een geweldige stad. Er zitten wel liefst 7 universiteiten! Dus er is altijd wel iets te doen!

Op vrijdag gingen we naar een sing and song writer! Het was in een klein barretje in Guernes het was erg gezellig. Maar optredens beginnen pas om 11u avonds ipv 8u in Nederland. Dus dat is even wat anders. Ik viel jammer genoeg rond 2u bijna in slaap

Op zaterdagavond naar een openlucht optreden en daarna naar een benefiet studentenfeestje voor educatie voor arme kinderen (als ze maar een reden hebben om te drinken en dan bedoel ik niet de kinderen). Was ook erg gezellig. Er was een band met hipster muziek die ik niet snapte en erna kwamen er ineens over trompetten en andere blaas instrumenten vandaan en toen werd het pas leuk.

Ook was het snel bekend dat er een nederlander er was en werd ik begroet met Hola Holanda! En ging ook mijn spaans engels ineens stukken vooruit, of kwam dat omdat de personen met wie ik sprak gewoon engels konden en ik nog steeds geen spaans.

De binnenstad van Cordoba is erg mooi. Koloniale gebouwen die nog goed onderhouden zijn, dat is hier niet overal. Bij het oude politiebureau zie ik allemaal foto's van verdwenen mensen uit de dictatuur. Er zijn veel schattige kerkjes en het is gewoon een lief schattig stadje!

Vanuit Cordoba kan je de trein nemen naar Rosario en het kost je maar 3 euro! Helaas staat er wel bij dat het snel uitverkoopt en was ik te laat. Nadat ik het treinstation had gevonden en iemand die kaartjes verkocht kon spreken, waren alle zittingen tot 8 april al besproken.. Had ik toch moeten bellen om te reserveren, helaas.. (ik durfde dat niet, mijn spaans is nog steeds niet heel goed en zonder handgebaren snappen mensen mij echt niet) Dus ik ga niet naar Rosario, want het is te omslachtig om vanuit daar naar Estardos de Ibera te gaan. In plaats daarvan ga ik via Corrientes naar Mercedes om mijn eind bestemming Colonia Carlos Pelligrini.

Dus ik wou met de trein, maar het werd de veel duurdere bus. Wel jammer.. Want ineens is het 10x zo duur (ook betrouwbaarder, maar daar hebben we het niet over). Elke keer worden de busreizen langer.. Eerst 6u, daarna 8u en het loopt maar op. Nu had ik 14u gebust met daarna een overstap en weer 4u in de bus. Poeh.. Ik was het toen wel zat! Maar ik was aangekomen in het schattige dorpje Mercedes (Corrientes).

Hier zijn ze erg fan van Gauchito Gil en op woensdag ochtend zie ik overal mannen lopen met hun traditionele kleding aan. Erg mooi! Gauchito Gil was voor de Argentijnen een soort Robin Hood. Klik op de link voor meer info ;)

Alleen in Mercedes heb ik een klein probleempje. Mijn geld raakt op. Ik ga naar een natuur gebied zonder pinautomaat en de automaten hier willen mijn pas niet accepteren. Snert! Eerst dacht ik dat het lag aan de feestdag die er was en de automaten leeg waren. Maar nadat ik gepraat had met een bankmedewerker kwam ik erachter dat niet alle automaten de chip in de pas leuk vinden en dat zijn dus alle automaten in dit dorp. Auch... Probleem.. Ik wil namelijk in het natuurpark tours doen! En zoveel mogelijk dieren zien! En geld gaat hier heel snel op.

Ik ben nu in het park en kan hopelijk het kleine pin apparaatje gebruiken die het hotel hier heeft. Hopelijk.. Als ze signaal hebben.. Verder regent het pijpenstelen en komen de kaaimannen ons voordrijven, dus er gaan geen tours en hou ik geld over. Gelukkig is mijn bus terug al betaald en hoef ik alleen maar eten te kopen en mijn hostel te betalen (en als de regen ophoud de tours).

Ik wil foto's plaatsen, maar het lukt niet omdat het internet te langzaam is.

24 maart 1976

Ik ben in Cordoba en omdat het een lang weekend..

Sofie en ik gingen redelijk laat op stap naar La Perla, wat vroeger als concentratiekamp en militaire basis is gebruikt. Het werd een kamp rond 24 maart 1976 en een militaire basis vanaf 1984 tot 2007, toen werd het overgenomen door historische organisaties en werd het een museum.

Het is erg om te lezen wat er allemaal gebeurt is in Argentinië tussen 1976 en 1983. Mocht je alles willen lezen hier is de wiki pagina. Maar het is nog erger als ze er een gezicht aangeven. In het info centrum hangen veel foto's van de mensen die zijn 'verdwenen'

De dag voordat we er heen gingen was er op de nieuws dat 3 mensen die verdwenen waren in Cordoba geïdentificeerd waren met DNA wat was gevonden in de martelkamers en dat vonden ze een groot succes. Verder hebben ze al veel lichamen gevonden door het hele land, door de dodemans vluchten in die tijd. Het is gewoon heftig om te allemaal te zien en allemaal te lezen.

De vrouw achter de balie wist dat ik nederlandse was en meestal krijg ik daar een positieve reactie op. Ow Maxima is jullie koningin! Wat een mooie vrouw is het. Of het gaat over voetbal. Maar deze mevrouw wou een discussie over een onderwerp die ik niet echt kende. Over Maxima der vader, de nog niet veroordeelde man die mee heeft gewerkt in de dictatuur. Nadat je alles gezien hebt in het kamp en dan nog een discussie moet houden, is nog heftiger.

Elke dag waren er protesten en nadat het regime was verworpen kwamen er vrouwen met witte hoofddoeken nog steeds elke week protesteren. Het waren moeders en echtgenotes die een geliefde waren kwijt geraakt. Dit protesteren gebeurt nog steeds, maar in kleine maten. Toen een paar jaar geleden de eerste persoon veroordeeld werd stonden die vrouwen ook in de rechtszaal met hun witte hoofddoek en is het een symbool geworden.

Sofie en ik hebben de rest van de busreis terug stil zwijgend alles laten in werken.

 

On the road again!!

De tijd op de finca vloog voorbij. Het voelde als 3 dagen in plaats van 14. Heerlijk was het, hard werken en met de beestjes knuffelen. Dat laatste mis ik nu het meest.

We werden op het bus station afgezet en we kochten een ticket naar Mendoza. Overal zijn er in deze regio bodega's waar je wijn proeverijen kan doen. En ik had mezelf beloofd om de dag erna naar een dorpje net buiten Mendoza te gaan om een tourtje te doen.

Maar eerst Mendoza ontdekken. Ik had een super lieve CS host, die hopelijk in Juli naar Nederland komt, we hebben gepraat over wat ze het beste kon doen om haar reis een beetje structuur te geven en met welke bussen/vliegtuigmaatschappijen ze zou moeten vliegen. Daarna zijn we lekker de stad in gegaan en het was erg warm. In Mendoza hebben ze een gigantisch groot park waar het aanzienlijk koeler was en heeft ze mij haar hoogtepunten van de stad laten zien die onderweg er waren. Ik merkte aan mezelf dat ik het vooral een drukte vond en daardoor niet veel foto's had gemaakt van allerlei mooie dingen die je thuis niet hebt. Er waren ook zoveel mensen!

De dag erna had ik mijn wijntour dagje. Eerst wou ik wat spulletje naar huis sturen, maar nadat ik erachter kwam dat het mij 50 euro zou kosten, sleep ik de 1 kg aan spullen gewoon weer mee rond. Wat is nou 1 kg op 17... Ik hoop alleen niet dat het breekt, zou zonde zijn van onze nieuwe Starbucks mokken. Gelukkig had ik niet 3u in de rij gestaan in het postkantoor, omdat ik even voordrong om iets te vragen en ik gelijk verder geholpen werd en toch weer af zag van het versturen.

Maipu is een kleine dorpje, je gaat er per collectivo of per tram naartoe en je kan het zelf zo bont maken als je zelf wilt (zo ver de siësta het toe laat..). Ik kwam er om 1u aan en ging naar Bodega Lopez, hier moest je een reservering voor hebben. Ai.. Die had ik niet. Dus met mijn kaart in de hand ging ik lekker in de schaduw bekijken wat de eerst volgende zou zijn. Toen ik werd aangesproken in gebroken Spaans (ik kan al accenten herkennen, al spreek ik het zelf bijna niet. Maar Amerikanen spreken echt lelijk Spaans, de Grrrrrazzzzziiiiias ik echt te lelijk,, Duitsers spreken Spaans met een Duits accent en verder klinkt het frans spaans ook redelijk frans voor mij..). Dit was een koppel uit nieuw zeeland op zoek naar de fietsverhuur. Ik had zelf ook in mijn bedacht om een fiets te huren. Alleen viel mij de kosten voor het huren tegen en zij gingen het manana doen. Mijn host had gezegd dat alles ook goed kon per bus, dus ik op zoek naar de goede bus.

Dat was nog redelijk lastig. Toen ik dacht de goede halte had, zei de buschauffeur dat ik moest instappen en hij bracht mij gratis naar de goede halte (lief he!). Eindelijk kwam ik aan bij een bodega die open was, moest er vanaf de bushalte nog wel een km voor lopen, we kunnen niet alles hebben. Er zou gelijk een engelse tour beginnen, maar na de wijn proeverijen in Oregon en alle tours die ik al had gedaan, lieten ze mij alleen los. Ze hadden een schattig museum met allerlei ouderwetse dingen om wijn te maken en mooie tonnen waar de wijn in rijpte. Omdat ik ook al 6 km had gewandeld die dag mocht ik toch zeker wel 1 wijntje. Dat werden er twee, omdat de wijn die ik wou niet koud stond (zelfs rode wijn staat hier koud, maar ik wou een speciale Tramani en kreeg ik mijn tweede glas van het huis om een andere witte wijn te proeven. Ondertussen tikte de tijd door en de meeste bodega's sluiten om 6u (zij doen niet allemaal aan siësta). Wel had ik vriendjes gemaakt met een Amerikaans stel die per auto reisde en ik kreeg een lift van ze naar een andere bodega. Die dicht was. Ze hadden niets meer en het was blijkbaar een goede zomer voor ze geweest. Het stel was het nu zat, ze hadden nog geen lunch op en waren compleet verdwaald, ze vroegen of ik mee wou rijden naar Mendoza en ik dacht alleen dat ik nog 4 km moest lopen naar de tram of moeilijk moest zoeken naar de bushalte, dus ik accepteerde hun aanbod.

Ik zou best langer in Mendoza kunnen blijven hangen, maar ik had het op mijn heupen gekregen om naar San Augustin de Valle Fertil te gaan. Dit dorpje ligt in de bergen voor bij San Juan (dat is 7u bussen met overstap). Bij aankomst was het een stoffig dorpje, met overal dino's!!! Grote replica's, kleine replica's, schilderijen op de muren, plastic versies.. DINO's!!!! YEAH!! Dit was waarom ik de 7u extra had gemaakt! Ik ga een tour doen naar het nationale park in de buurt waar ze opgravingen doen en wat de Vallei van de Maan word genoemd. Alleen stond er wel in de brochure, het kan dat er door regen stukken weg, zijn weg gespoeld en er delen van het park dichtzijn.

Natuurlijk had het geregend. Maar dat drukte mijn pret niet. Nadat ik een stukje varen had gezien in een steen en de super mooie landschappen had bekeken. Guanaco's die weer in overvloed waren en onze gids die niet snapte dat ik telkens guanacooooo uitschreeuwde en al helemaal niet snapte waarom de twee oude vrouwtjes uit Buenos Aires met mij meededen na elke andere guanaco die ik zag (score!! Add here a pic of the young boy from 9gag). Ik had de guanaco's niet zo noordelijk verwacht. Over een km van 900 kom ik echte llama's tegen en mogelijk vicuna's. Het kleinere broertje van de guanaco en de iets grotere broer van de alpaca, die we ook mogelijk tegenkomen in Peru, LLAMA HEAVEN!

Even weer terug naar het natuurpark. Ze hadden er ook een klein museum waar ze uitleg gaven over de uitgravingen en over welke dino's ze veel hadden gevonden en eentje die speciaal was voor dit gebied. Toen ik uit gegeeked was, gingen we met onze gids weer terug naar Valle Fertile en hebben we de middag in de rivier gezeten. Nadat ik eerst weer een leger aan muggen gedood had en toen rustig kon gaan zitten. Mensen waarmee ik reis zijn zo blij met mij en ik ben blij met Deet die ik echt nieuw moet krijgen als Jim aankomt in Salta. Wat nog maar 3 weken duurt!! YEAY!

Nu zit ik in de bus naar Cordoba en begint mijn reis verder naar het noordoosten. Naar nog meer exotische dieren dus verwacht veel nerd verhalen en wikipedia linkjes :)

Geen stroom....

Wat doe je als het stroom uitvalt en dus ook de wifi. Dan heerst er ineens stress.. Bijna dan. We hebben geen contact meer met de bewoonde wereld en ineens is dat blijkbaar erg..

Hoezo internet verslaafd.

Bij mij valt het nog wel mee.. Ik lees rustig mijn boek. Maar na 10 dagen op 1 plek te hebben gezeten begint dat ook te vervelen. De honden zijn minder interessant. Dus dan is de wifi en het contact hebben met de wereld ineens wel erg leuk. Maar dat kan niet...

Zo warm is het dus...

Verder is het wel erg leuk hoor! De Zwitserse meiden zijn leuk en we hebben veel lol. Behalve dat we ook nog veel werken en het druk hebben, nemen we ook riant pauze. Normaal hoef je maar 5 uur per dag te werken en wij werken er 10. Dus dat is wel ietsjes meer dan normaal. Dus we zijn ook redelijk gesloopt en dan is boek lezen, of in het onderhand vieze poedelbadje liggen, erg fijn.

Ook heb ik bij John (mijn baas) de app Night Sky geïnstalleerd. Dat is een app waarmee er word verteld door de app naar welke sterren je kijkt. De sterren zien er hier inderdaad anders uit. Wij hebben in NL noordelijk halfrond sterren en ik bij nu iets zuidelijker. En vooral zonder stroom is het heerlijk sterren kijken!

Ik ging mee Alpha Alpha snijden. Hier zit ik achterop een machine die uit de oudheid dateerd. En zonder zadel. Ik had de rest van de dag last van mijn kontje.

Vuurvliegjes! Die hebben we hier ook. Super tof! Ik ben als een jonge kat al achter meerdere aan gehuppeld en geprobeerd te vangen. Wat pas vanavond echt lukte. Jammer genoeg was deze stervende, dus iets te makkelijk prooi.


Vanochtend waren we vroeg op gestaan om naar Valle Grande te gaan. Dat is een canon hier in de buurt. Met mooie uitzichten. We moeten om 6u de bus hier vanaf de finca nemen (er gaan maar 3 bussen per dag...) en moesten om half 8 onze aansluiting hebben in de stad. Wat we net aan hadden gehaald. Deze bus doet namelijk alle boerderijen hier aan en dat duurt nogal lang.

We reden langzaam de canon in en zagen al een grote dam. Daarachter lag een groot meer. Jammer genoeg was voor de dam helemaal geen water in de rivier, die voor raften werd gebruikt. We waren om 9u op bestemming en we hadden honger. Tja... Er waren totaal 4 restaurantjes en eentje ging net open, maar had nog geen echt voedsel. Dus we ontbeten met crackers (volkoren!! Owww myyy dus dat zijn vezels! Alles is hier verder wit brood) en gingen erna op pad. We kwamen mooie miradors tegen tot we vol in de zon (met 35 graden) de canon niet meer zagen en alleen maar km weg voor ons, dezelfde weg maar terug. Toen we weer bij dezelfde kiosk (restaurant mag je het niet noemen) kwamen, mochten we wel een ijsje en gingen we zwemmen. Alleen had ik niets meegenomen. Het was nog nat van het poedelbadje van de dag ervoor.. Dus met hemd en maar hopen dat men mijn bridget jones achtige onderbroek niet erg vonden. Gelukkig was het een woensdag en geen vakantie. We waren dus de enige die zwommen.

Verder hebben we niet veel ondernomen. De tomaten staan op springen en moeten geslacht worden in de super stoere machine die er is. De bergen zout eroverheen (zongedroogde tomaten zijn zo lekker doordat er bergen zout overheen gaan, gezond he) en de zon in! Morgen moeten we 2 grote karren verwerken en de rest samenvoegen zodat we meer kwijt kunnen. Gelukkig krimpen de tomaten als ze droger worden, dan heb je weer wat meer ruimte.

Om er weer even een horror verhaal van te maken.. Een paar dagen geleden zat er een tarantula spin in de badkamer. Echt een mega ding! Niet eentje waar je je kat op afstuurt, want dit ding peuzelt je kat op! Het was geen tarantula, maar een grote spin..
Ook was er vandaag een mega groot insect in de kas. Eentje waar je ook je kat niet op afstuurt.. Het was ongeveer 15 cm groot, met vleugels die je hoorde klapperen! KLAPPEREN!! Brr... Geen wonder dat ik eergisteren opsprong voor een klein muisje die langs me heen liep. Ik dacht dat het minimaal een kleine teen eraf ging bijten, gelukkig was het een klein muisje die snel doorliep.

Daarnet een mooi project gezien. Sinds dat de Spanjaarden Zuid Amerika hadden ondekt, hebben ze hier last van de middenlandsezee vlieg. Die de gewassen aanvreet en gewoon niet heel leuk is. Ze hebben hier nu een project om de vlieg te klonen, ze steriel weer uit te zetten en we kwamen net de man tegen die ging tellen hoeveel van de steriele vliegen er zijn, geniaal plan! Ze hebben voor de duidelijkheid ook de vliegen maar een ander kleurtje gegeven. Ze zijn mocca in plaats van gewoon bruin en ze hebben aqua blauwe ogen. Ik vind het een super mooi project!

Het regent in de woestijn

Het regent in de woestijn..

 

 

Nee echt! Ik ben nu in een van de droogste gedeeltes van Argentinië. De condors moeten hier boven de pampa's rond slingeren. Maar nu ik er ben is het groen en zit ik weer binnen omdat er een grote donderstorm voorbij trekt.
Ik ben nu tomaten aan het drogen. Wat ook niet erg goed gaat als het regent.
Maar gelukkig zijn er wat andere dingen te doen. Ik heb al onderdelen van wijntonnen in elkaar gezet en geschilderd. Toen het droog was is mij geleerd hoe ik tractor moet rijden en hij heeft mij hoofd tractor gemaakt (jaja). Behalve dat er door de regen schimmel op de tomaatjes zitten, is dit leven erg leuk!
Ze hebben hier 5 honden en 5 katten! 7 llama's en een ezel. Die ik eigenlijk leuker vind dat de llama.. Ze zijn gewoon onberekenbaar.. Wanneer gaan ze spugen??

Maar het regent dus, en John (de boer) baalt als een stekker! Net was er zo'n erge onweer dat wij dachten dat er een aardbeving was (wij is, 2 Zwitserse meiden en ik). De donder dreunde gewoon nog 30 seconden door! Heftig..

 

Ik ben hier dus lekker druk in meestal 30 graden en heb na 2 dagen al mijn eerste zonnesteek gehad. Al was het eerder omdat ik in de kas aan het werk was, waar het nog warmer was. Dus ik had last van een lage bloeddruk en viel bijna flauw.. Heerlijk die warmte! Dus na een kopje thee met extra suiker en wat zout (iew) ging het wel weer en ging ik (RUSTIG) verder met mijn bezigheden..

Oh in het weiland hebben ze een holenuil. Vet grappig uiltje die dus een hol maakt ipv in een boom zit. Ze vinden mijn aandacht niet zo leuk en vooral die van Negra de hond niet. Maar daar weerhouden wij ons niet van en Negra en ik gaan ze elke avond bekijken.

Gisteren ben ik meegegaan op jacht naar anti-allergie spullen. Want ik heb hier mega veel last. Ik dacht dat ik gewoon steeds verkouden was, maar nee.. De hooikoorts vind mij ook hier (duh.. Alleen maar groen gras om mij heen). Maar we gingen een rondje naar de stad rijden om allerlei spullen op te halen, waaronder ook mijn medicatie. Dus ik heb heerlijk gekeken uit de raam van het auto naar de finca's hieromheen..

En we maken de lekkerste gerechten met verse tomaatjes! Heerlijk zijn ze! Plus nu kan ik heerlijke tomatensoep maken (jorine, lees je dit ;) Al vallen de tomaten in nederland vast wel tegen vergeleken met hier. Dus weet ik niet of de soep zo lekker word als die ik hier had.. Maar we kunnen het altijd proberen.

Verder heb ik mega spierpijn en het reuze naar mijn zin!

Misschien komt er nu niet erg vaak een update, want ik denk dat jullie ook wel weten hoe ze zongedroogde tomaatjes maken.. Als je dat wel wilt, dan hoor ik het wel op Facebook..

Terug in Middle Earth

Llama glama count: 2
(weer eentje met een hoedje op voor de toeristen.. Maar het zijn llamas)

Het was in Punta Arenas echt mega saai. Er was gewoon niets te doen... Ik ben naar de bios geweest (American Sniper, op zich wel aan te raden, mocht je je ook vervelen). Het hostel was wel aardig, maar niet super. En ik had eigenlijk gewoon nergens zin in. Het was grauw en grijs buiten en mijn bui deed lekker mee..

Mijn kamergenootje Jamilla vroeg of ik mee ging naar het kerkhof (dit net als in BA erg uitbundig zijn) en daarna zijn we naar het museum geweest met erg lelijke (wrs oude) opgezette beesten. Maar het hield mij bezig. Ik verveelde me echt heel erg..

Gelukkig kon ik op maandag mijn vlucht nemen nar Santiago en kon ik naar warmer weer! Ik ging gelijk door naar Vina del Mar. Het leek eerder op een plek aan de Costa del Sol. Grote boulevard. Maar de zon scheen!! Al was het toch nog wel koud. Ik had namelijk op het vliegveld mijn lange broek al omgewisseld voor de korte en een hemd.. Dat was iets te enthousiast. Dus mijn fleece jack ging ook weer aan.... Toen in de namiddag ineens de zon doorbrak, was ik erdoor verrast en had ik natuurlijk geen zonnebrand bij me en ben ik weer lichtelijk rood in mijn gezicht (doh!). Er zit hier een mega gat in de ozonlaag dus ik moet met mijn hollandse huidje erg oppassen.. Dus factor 50 moet ik gewoon altijd bij mij hebben..

Naast Vina ligt Valpariaso. Jim had dit erg aangeraden om te gaan. Het was zeker de moeite waard om te gaan. Mooie steegjes. Gekleurde beelden op straat. De zon die schijnt.

Ik had hier met Malu afgesproken (een couchsurfer) om te lunchen en ze vroeg of zij mij mocht rondleiden in de stad. Nou, dat sla ik niet af! We gingen na een heerlijke lunch op stap met bus 0 (eigenlijk 221, maar 0 stond in de lonely planet als de bus die de heuvels in rijd om je alles te laten zien). De uitzichten waren geniaal! De bus slingerde heerlijk over de weggetjes die ik niet omhoog hoefde te lopen.
De gekleurde huisjes zijn zo leuk! En overal liggen weer honden en katten op de straat. Ik heb er weer mega veel foto's van gemaakt.

Vandaag ben ik in Santiago aangekomen, de hoofdstad in Chili, maar morgen ga ik alweer weg. Op aanraden van Jim. Deze stad heeft niet veel te bieden en na een paar uur heb ik alle highlights al gezien en het weer is te mooi om musea te gaan bekijken. Dus heerlijk chillen in een park en gewoon rustig aandoen voordat ik 2 weken op een boerderij ga werken! Ik heb er zin in!!